«Κόπηκε και έπεσε απ’ τη ζακέτα μου, καθώς απομάκρυνα το σώμα μου απ’ το δικό σου, κάτω στο βρεγμένο έδαφος. Τη στιγμή που κρατούσα τα χέρια σου μέσα στα δικά μου, τα θολωμένα μάτια μου το προσπέρασαν. Γύρισα την πλάτη, γύρισες την πλάτη και χωρίσαμε. Ήθελα να κοιτάξω πίσω μου, αναρωτιόμουν αν έχεις γυρίσει να με κοιτάξεις έστω και για ένα λεπτό.
Διαχωριστική στιγμή το βρεγμένο κουμπί, κάτω στο χώμα.
Κοίταξα τη ζακέτα μου, καθώς την πετούσα στον κάδο σκουπιδιών. Είχε το άρωμα σου φορεμένο και είτε θα την είχα αυτούσια, είτε όχι. Λειψές αναμνήσεις με κόβουν σαν ξυράφι, επιλέγω την ολική αμνησία».
Σχόλια
Καλημέρα, φιλί!
είναι προτιμότερη η αμνησία..
ανοίγεις πιο εύκολα τα φτερά σου..
σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Καλημέρα γλυκια Μαρία.. φιλι!
αν θα με απασχολει..
αν..(παλι νατο μπροστά μας) έχεις μάθει να τα διαχειρίζεσαι όλα..τότε πίστεψε με καλέ μου Λευτέρη.. τότε είναι όλα εύκολα.
μετά πάει αλλού... μπορείς; θέλεις;
αυτά πάντα τα θεωρώ τις μεγαλύτερες παγίδες απ τα "αν"..
χαίρομαι κάθε φορά όταν σε βλέπω εδώ!
μου αρέσουν πάντα οι απορίες/ερωτήσεις σου..
καλη μέρα να έχουμε.. καλές μας δημιουργίες..