Πασχάλης Πράντζιος- Συγγραφέας

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

Εργογραφία:
 Λιωμένο μολύβι,  Ωκεανίδα 2012
 Περί ανέμων και γάτων,  Ωκεανίδα 2009
 Και πάντα με χείλη κόκκινα...,  Ωκεανίδα 2006

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
 Ιστορίες από ένα παγκάκι,   Εκδόσεις Σαΐτα 2013

Ο Ιούνιος έφτασε, μαζί του φέρνει και τη συνάντηση με τον ξεχωριστό φίλο Πασχάλη Πράντζιο. "Εγώ Εύη γράφω λογοτεχνία..." αναφέρει σε μία μας συνομιλία και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Τον έχει κερδίσει το μυθιστόρημα, μα η ποίηση είναι μια κρυφή αγάπη που δε λησμονιέται.

Ε.Γκ. α) Στο ξεκίνημα της συγγραφικής σας πορείας υπήρξε κάποιο άτομο που ίσως ζητήσατε  συμβουλές; Αν ναι, θα θέλατε να μας πείτε το όνομά του και τι ακριβώς σας συμβούλεψε;

«Το μυστικό της επιτυχίας ενός μυθιστορήματος βρίσκεται στους ήρωες. Αν οι ήρωες είναι δυνατοί και ξεπερνούν το συγγραφέα, σε οδηγούν αυτοί από μόνοι τους στο δρόμο που πρέπει να βαδίσει η ιστορία». Η φράση ανήκει στην Ευτυχία Τρανουλίδου, φίλη αγαπημένη και ξεχωριστή φιλόλογος.

Ε.Γκ. β) Ποια είναι η αφορμή για τη συγγραφή των  βιβλίων σας;

          Η αφορμή για να ξεκινήσει κανείς ένα βιβλίο μπορεί να δοθεί από το οτιδήποτε. Είναι προϊόν στιγμής καθαρά. Το προαπαιτούμενο είναι να θέλεις να γράψεις, να το επιθυμείς, να το λαχταράς. Όταν γράφω, αισθάνομαι πως έχω τα πάντα. Όταν δεν γράφω, αισθάνομαι λειψός. Όλα απ’ αυτό ξεκινάνε.

Ε.Γκ. γ)  Στο τελευταίο σας βιβλίο, τι ακριβώς θα θέλατε περισσότερο να εκτιμήσει ο αναγνώστης;

          Ο κάθε αναγνώστης έχει το δικό του κριτήριο αξιολόγησης ενός βιβλίου. Ό,τι και να του πούμε, αυτός θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ε.Γκ. δ) Ασκείτε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Η συγγραφή πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή σας, τι σημαίνει για εσάς και πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Η ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία ήρθε ως φυσική εξέλιξη της ανάγκης μου να συστηματοποιήσω τη γραφή μου και να υπηρετήσω τη συγγραφική τέχνη του μυθιστορήματος. Το επάγγελμά μου είναι ανεξάρτητο από τη συγγραφή, οι σπουδές μου όμως στη Φιλοσοφική Σχολή έχτισαν τη λογοτεχνική μου παιδεία και με βοήθησαν να αυτοπροσδιορίζομαι.

Ε.Γκ. ε) Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ακουστεί η φωνή ενός νέου λογοτέχνη στην Ελλάδα του σήμερα, όταν συναντά κλειστές τις  πόρτες των εκδοτικών οίκων;

Αισθάνομαι πως η έκδοση ενός βιβλίου δεν πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός ενός συγγραφέα. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των δημιουργών να θέλουν να δουν το έργο τους τυπωμένο, ωστόσο η ουσία βρίσκεται στις ώρες της δημιουργίας. Από κει κι έπειτα θεωρώ πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε για τίποτα. Όλα θέλουν το χρόνο τους και την ώρα τους.

Ε.Γκ. στ) Ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται; Ποια είναι η γνώμη σας για τα διάφορα εργαστήρια  δημιουργικής γραφής;

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει κανείς, εάν πρωτίστως δεν «είναι». Η φύση έχει προνοήσει και τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει ξεχωριστό, μοναδικό. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος του κάθε ανθρώπου, να αντιληφθεί τη μοναδικότητά του και να την εξελίσσει. Το ταλέντο είναι ένα χάρισμα κι ως χάρισμα πρέπει να το αντιμετωπίζει κανείς, δεν είναι κτήμα ούτε αυτού που το έχει. Αν δεν το σεβαστείς, αν δεν αγωνιστείς για να το καλλιεργήσεις, θα το χάσεις, θα στο πάρει πίσω η ίδια η φύση που σου το χάρισε.

Τώρα, όσον αφορά στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής, με βρίσκετε ανενημέρωτο, δεδομένου ότι δεν έχω παρακολουθήσει ο ίδιος ποτέ και δεν έτυχε να ασχοληθώ με τις δυνατότητες που ενδεχομένως προσφέρουν σ’ ένα νέο δημιουργό.

Ε.Γκ. ζ) Πιστεύετε ότι ο Έλληνας διαβάζει; Πόσο δύσκολο είναι να αγγίξει ο λογοτέχνης με το έργο του τον αναγνώστη;

Θα σας πω μια φράση που συγκράτησα στο μυαλό μου μέσα από μία ανάρτηση του Βαγγέλη  Ραπτόπουλου: η παρακμή έχει τη λογοτεχνία που της αξίζει. Οι εποχές που ζούμε είναι πολλαπλώς δύσκολες κι η λογοτεχνία πηγάζει από τη ζωή. Όταν γύρω μας καταρρέουν τα πάντα, παραπαίει και η τέχνη. Ο σύγχρονος Έλληνας αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα στην επιβίωσή του που το αν διαβάζει ή όχι είναι το λιγότερο. Από κει κι έπειτα πιστεύω πως ο κάθε λογοτέχνης πρέπει να γράφει αυτά που σκέφτεται και που αγγίζουν τον ίδιο. Το αν θα περάσει ή όχι ένα βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό είναι ούτως ή άλλως μέγα θέμα. Άλλωστε το κάθε βιβλίο έχει το κοινό του, δεν απευθύνεται σε όλους και μου φαίνεται και ματαιόδοξο να θέλει κάποιος με το έργο του να αρέσει σε όλους.

Ε.Γκ. η) Όταν ξεκινάτε ένα νέο βιβλίο γνωρίζετε από την αρχή και το τέλος της ιστορίας ή  σας οδηγούν οι ήρωες του;

Όταν συναντάμε στη ζωή μας έναν άνθρωπο η διαδικασία της γνωριμίας μας περνά από διάφορα στάδια. Όσο τον πλησιάζουμε, τόσο καλύτερα τον μαθαίνουμε. Το ίδιο ακριβώς πράγμα συμβαίνει και με τους ήρωες ενός βιβλίου και την ιστορία τους. Κοινώς σας λέω πως στην αρχή δεν γνωρίζω απολύτως τίποτα.

Ε.Γκ. θ) Έχετε μετανιώσει για…

…για πολλά, αλλά δεν έχει σημασία. Είμαστε τα λάθη μας.

Ε.Γκ. ι) Ένα αγαπημένο σας βιβλίο που θα θέλατε να μας το προτείνετε;

«Το άρωμα», του Πάτρικ Ζίσκιντ.

Ε.Γκ. κ) Μιλήστε μας για τα βιβλία που έχετε γράψει μέχρι τώρα.

Συνεργάζομαι με τις εκδόσεις Ωκεανίδα από τον Ιούνιο του 2006 που κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Και πάντα με χείλη κόκκινα». Στη συνέχεια εκδόθηκαν το 2009 το «Περί ανέμων και γάτων» και το 2012 το «Λιωμένο μολύβι». Το Νοέμβριο του 2014 περιμένω την έκδοση του καινούριου μου βιβλίου με τίτλο «η πόλη έχει ρεπό».

Ε.Γκ. λ) Πόσο αμερόληπτη μπορεί να είναι μια  κριτική σε μια εποχή που διαβρώνει τα πάντα;

Το θέμα είναι να ξέρεις να ακούς. Αν φιλτράρεις στο μυαλό σου αυτά που σου λένε όταν κρίνουν το έργο σου, θα έχεις όφελος. Το λέτε και στην ερώτησή σας. Η εποχή μας διαβρώνει τα πάντα. Άρα, ο μόνος δρόμος για να μη διαβρωθείς εσύ ο ίδιος είναι η αυτογνωσία. Και στην αυτογνωσία μπορεί να φτάσει κανείς είτε μεροληπτική είτε αμερόληπτη είναι μια κριτική. Αρκεί να ξέρει να σκέφτεται. 

Εύη Γκάλαβου